Ang isinumpang brilyante ay nagdulot ng malas sa bawat may-ari

Ang kuwento ng pag-ibig ng bayani at pangunahing tauhang babae sa Titanic ay umiikot sa isang hiyas na kuwintas: ang Puso ng Karagatan. Sa pagtatapos ng pelikula, lumubog din ang hiyas na ito sa dagat kasabay ng pananabik ng pangunahing tauhang babae sa bayani. Ngayon ay ang kuwento ng isa pang hiyas.

Sa maraming mga alamat, maraming mga bagay ang may sinumpa na mga katangian. Sa buong panahon, sinasabi na sa ilang bansa na may partikular na malakas na kapaligiran sa relihiyon, palaging maraming tao ang nababalot ng kamatayan at trahedya dahil nahawakan nila ang mga isinumpang bagay. Bagaman walang aktwal na teoretikal na batayan para sabihin na sila ay namamatay mula sa isang sumpa, mayroon talagang maraming mga tao na namamatay mula dito.

Ang pinakamalaking asul na brilyante sa mundo: Ang Bituin ng Pag-asa, na kilala rin bilang Bituin ng Pag-asa, ay isang malaking hubad na palamuting brilyante na may malinaw na kulay asul na dagat. Maraming mga kumpanya ng alahas, connoisseurs at maging ang mga Hari at reyna ang gustong makuha ito, ngunit lahat ng nakakakuha nito nang walang pagbubukod ay maraming malas, patay man o nasugatan.

Noong 1660s, natagpuan ng Amerikanong adventurer na si Tasmir ang malaking asul na brilyante na magaspang na bato sa panahon ng isang treasure hunt, na sinasabing 112 carats. Kasunod nito, ipinakita ni Tasmir ang brilyante kay Haring Louis XIV, at nakatanggap ng malaking bilang ng mga parangal. Ngunit sinong mag-aakala na sa bandang huli ay papatayin si Tasmir, dudurugin ng isang grupo ng mga ligaw na aso sa panahon ng isang treasure hunt, at sa wakas ay namatay.

Matapos makuha ni Haring Louis XIV ang asul na brilyante, inutusan niya ang mga tao na pakinisin at pakinisin ang brilyante at isuot ito nang masaya, ngunit pagkatapos ay dumating ang pagsiklab ng bulutong sa Europa, ngunit ang buhay ni Louis XIV.

Nang maglaon, ang mga kasosyo ni Louis XV, si Louis XVI at ang kanyang empress, ay parehong nagsuot ng asul na brilyante, ngunit ang kanilang kapalaran ay ipapadala sa guillotine.

Noong huling bahagi ng 1790s, ang asul na brilyante ay biglang ninakaw, at hindi ito muling lumitaw sa Netherlands hanggang sa halos 40 taon na ang lumipas, nang ito ay pinutol sa mas mababa sa 45 carats. Sinasabing ang diamond craftsman na si Wilhelm upang maiwasan ang pagbawi ng brilyante, ginawa ang desisyon. Kahit na muling hatiin, hindi nakaligtas sa sumpa ng asul na brilyante ang craftsman ng brilyante na si Wilhelm, at ang huling resulta ay sunod-sunod na nagpakamatay si Wilhelm at ang kanyang anak.

Nakita ng British jewelry connoisseur na si Philip ang asul na brilyante na ito noong 1830s at labis na naakit dito, at hindi pinansin ang alamat na ang asul na brilyante na ito ay magdadala ng malas, at pagkatapos ay binili ito nang walang pag-aalinlangan. Pinangalanan niya itong Hope sa kanyang sarili at pinalitan din ito ng "Hope Star". Gayunpaman, hindi natapos ng asul na brilyante ang kakayahang magdala ng malas, at ang kolektor ng alahas ay biglang namatay sa bahay.

Ang pamangkin ni Philip na si Thomas ang naging susunod na tagapagmana ng Blue Diamond, at hindi siya pinabayaan ng Blue Diamond. Sa kalaunan ay nagdeklara ng bangkarota si Marth, at pumayag din ang kanyang kasintahan na si Yossi na hiwalayan siya. Pagkatapos ay ibinenta ni Mars ang Hope Star upang mabayaran ang kanyang mga utang.

Noong huling bahagi ng 1940s, ang kilalang Amerikanong malaking kumpanya ng alahas na si Harry Winston ay gumastos ng malaking halaga para mabili ang "Hope diamond", sa mahabang panahon, ang pamilya Winston ay hindi naapektuhan ng anumang sumpa, ngunit ang negosyo ay umuunlad. Sa wakas, ibinigay ng pamilya Winston ang asul na brilyante sa Smithsonian History Museum sa Washington, USA.

Nang akala ng lahat ay tapos na ang malas, ang Harry Winston Jewellers ay dumanas ng isa sa pinakamalaking pagnanakaw ng alahas sa kasaysayan ng Amerika. Hindi nawala ang malas.

Buti na lang at nasa museo ito ngayon at hindi magdadala ng malas sa iba.